Mijn persoonlijk verhaal
Ik wil je graag mijn verhaal vertellen. Hoe ik begonnen ben met het helpen van katten, en waarom ik katten gelukkiger wil maken.
Dit is mijn persoonlijk verhaal. Ik vertel je dit niet om je goed- of afkeuring te krijgen, maar simpelweg omdat ik vind dat het tijd is om mijn verhaal te vertellen, de lessen die ik gekregen heb en het pad dat ik gekozen heb. Ik heb in dit verhaal uiteraard niet alles kunnen aanhalen, maar de belangrijkste zaken vertel ik hier wel.
Dit verhaal brengt mij op het punt waar wij allen vandaag staan. Een zevende Happy Cats boek in druk, een network van meer dan 10.000 fervente kattenliefhebbers die één voor één hun bijdrage leveren aan Happy Cats. Maar ook een unieke wetgeving met verplichte (vroeg-)castratie, verplicht kittens tot 12 weken bij de mama houden en een algemene trend om kittens niet alleen te plaatsen.
Ik wil je dit verhaal vertellen omdat ik recentelijk negatieve commentaar heb gekregen op het feit dat ik een hobbyfokker van Heilige Birmanen ben. Altijd al geweest by the way, al sinds 2005. En ik ken die commentaar, daarom dat ik er zo goed als nooit over praat. Zo’n belangrijk deel van mezelf dat ik helemaal wegsteek, uit schrik om mensen te kwetsen.
Het is bij mij allemaal begonnen met birmanen. Zij zijn de reden dat ik vandaag sta waar ik sta en voor alles wat ik tot vandaag gecreëerd heb om katten gelukkiger te maken. Zij zijn er altijd voor mij geweest, hebben me ongelooflijk veel geleerd en waren er bij elke traan en elke moeilijke moment.
En ik heb daar meer dan 10 jaar over gezwegen. Uit respect voor de asielsector met hun veroordelende houding tegenover hobbyfokkers. Om geen tumult te maken. Om geen mensen ongelukkig te maken met mijn keuzes. Terwijl dat echt twee totaal verschillende werelden zijn, die niets met elkaar te maken hebben, absoluut niet anti-complementair zijn. Wat ik echt jammer vind, want we kunnen zoveel van elkaar leren en elkaar helpen.
En nu besef ik dat die stilte mij heel veel pijn doet. Niet helemaal eerlijk mogen zijn over wie ik ben en waar ik van hou, uit schrik voor de reacties van mijn publiek.
Ik heb met veel plezier heel veel opgeofferd om katten gelukkig te maken maar ik besef nu dat ik niet verder wil zwijgen maar wil vertellen wie ik echt ben en wat MIJ gelukkig maakt.
Dus dat is wat ik ga doen. Mezelf zijn. Helemaal eerlijk en open mezelf.
En jullie mening daarover is ook helemaal ok, welke richting die ook uitgaat.
Mijn naam is Anneleen Bru, gedragstherapeut voor katten, auteur van de Happy Cats boeken en hobbyfokker van Heilige Birmanen.
Waar het allemaal mee begonnen is
Ik neem je mee naar 2004 (toen was ik 19 jaar), het jaar dat Robbedoes in ons leven kwam. Ik woonde met mijn zus Jolien, mama Kristel en vader Jan in Kruibeke aan de rand van woonwijk, vlak aan de Kruibeekse polder. Op een dag zat er een uitgemergeld ros siamees-achtig katje van een maand of 6 in de struiken. Robbedoes werd vakkundig met de pincet van elke vlo vrijgemaakt, het moeten er honderden geweest zijn! We hadden nog nooit katten gehad dus Jolien en ik waren danig onder de indruk. Robbedoes mocht blijven. Hij kreeg zijn eigen plekje en baande zich een weg naar ons hart.
Niet veel later vingen we een zwangere kat op die papa had thuisgebracht van een onveilige situatie. Hij bouwde er een speciaal huisje voor in de tuin met infrarood lamp om haar en de kittens warm te houden. Ze beviel van 3 prachtige kittens, waarvan ééntje erin geslaagd is om niet onder de rode lamp te belanden, maar ver ervandaan. Ze was onderkoeld en we hebben haar letterlijk terug tot leven geblazen, papa deed zelfs mond-op-mond beademing en dat lukte. Fiebe was gered.
Toen de kittens 7 weken waren was er één kitten dat het echt te bont maakte, Jerommeke was sterker en vinniger dan zijn twee zusjes en er werd heel wat gekrijsd. We besloten dat het genoeg geweest was en het tijd was om te verhuizen. Jerommeke verhuisde toen hij 6 weken en 5 dagen was naar een vriend van mij. Ik denk hier nog héél vaak aan, hoe vroeg we hem hebben weggehaald. Dit is een indrukwekkend ankerpunt geweest in mijn leven dat ervoor gezorgd heeft dat ik Ann De Greef begin 2019 heb aangespoord om de wettelijke leeftijd van 12 weken door te voeren. De tijd was er toen pas rijp voor, want men had oog voor kattenwelzijn.
Fiebe mocht blijven en werd mijn zus haar katje.
Hoe mijn eigen verhaal begonnen is
In 2005 ging één van mijn beste vriendinnen op Erasmus naar Valencia en toen ze daar was, stierf de kat bij hen thuis. Ze was er kapot van. Samen met haar ouders ging ik op zoek naar een nieuw katje, dat ze bij thuiskomst als verrassing zou krijgen. Mijn zoektocht ging niet zonder slag of stoot. Het was november en er waren nergens kittens te vinden. Tijdens mijn zoektocht online naar kittens, kwam ik wel bij hobbyfokkers terecht en ben ik smoorverliefd geworden op de Heilige Birmaan. Ik heb een half jaar websites afgeschuimd, foto’s bekeken, gelezen, fokkers gemaild voor meer info en toen kwam het: er had een fokker een blue tabby tortie poesje beschikbaar voor mij. Ah ja, mijn zus had een katje dus ik wilde er ook eentje. Mijn mama was allergisch aan katten maar wilde het een kans geven omdat ze niet zoveel last had van Robbedoes en Fiebe. We gingen op bezoek en ze snoof een grote rosse kater op en ze bleek geen last te hebben! Madeleintje mocht bij ons komen wonen.
Bij adoptie vroeg de superlieve dame van de cattery of ik er nestjes mee wilde of niet. Dat scheelde 100 euro in prijs en mijn interesse was uiteraard gewekt. Ik was 20 jaar en de wereld lag aan mijn voeten. Ik vond het zo geweldig toen Fiebe klein was om die kittens groot te brengen, dat ik besloot om ja te zeggen.
Intussen kwam ik in contact met een lokale kattenopvang, Allemaal Poezen in Kruibeke. Ik werd er vrijwilliger, maakte de website, zorgde mee voor de papflessers, trok elke week foto’s van de nieuwkomers, zorgde mee voor plaatsingen, vangacties enz. Dit heb ik gedaan tot ongeveer 2011, toen mijn latere studies in de UK te zwaar werden. Hier heb ik zoveel geleerd en werd mijn roeping om katten gelukkiger te maken alsmaar groter.
Hoe ik met mijn missie gestart ben.
In 2006 studeerde ik in mijn derde jaar Communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Antwerpen en moesten we een thesisonderwerp kiezen. We kregen een lijst doorgestuurd en daar konden we uit kiezen. Elke prof had een lijstje gemaakt van onderwerpen die bij hem of haar konden gepromoot worden. Onze professor Psychologie was eigenlijk gespecialiseerd in de relatie mens-dier en had in zijn lijstje staan: “Communicatie tussen moeder en jong”. Madeleine was ondertussen bijna een jaar en ik dacht: “Oh my god, ik ga mijn thesis over mijn eerste nest kittens schrijven, woehoew!!”
Ik ben op dat onderwerp GEVLOGEN. Ik verslond elk artikel en boek dat ik kon vinden over kattengedrag en communicatie en kwam al snel tot de constatatie dat dit onderwerp over communicatie tussen moeder en kittens veel te beperkt was. Ik moest verdergaan en alle communicatie en gedrag (en bijgevolg dus ook gedragsproblemen) bij katten bestuderen.
En gelukkig maar, want Madeleine kreeg een baarmoederontsteking en werd gecastreerd. Mijn verdriet was groot want ik wilde echt héél graag een supergoeie hobbyfokker worden, zoals mijn grote voorbeeld, de fokker van Madeleine. Zij was ZO goed met die katten, ik was helemaal in bewondering. De slapeloze nachten, naar Zweden rijden voor een nieuw katje op te halen, hun leven stond in teken van een gezonde en sterke bloedlijn en ik vond dat zo fascinerend. Ik wilde leren hoe het moest, zodat ik het kon vertellen aan anderen, hoe we katten vanaf de eerste dag in hun leven gelukkig kunnen maken.
Maar helaas, geen kittens.
Einde 2006 kreeg ik een onverwachte opportuniteit, ik mocht mee met een bevriende fokker naar Australië om haar nieuwe kater op te halen. En als ik meeging, dan zou het mogelijk zijn dat ik ook een nieuw birmaantje kon adopteren. Dat gezegd zijnde, in januari 2007 kwam ik thuis van Melbourne, Australië met Seia en Tarras. Seia was mijn nieuwe kattin en Tarras, haar gecastreerd broertje was de nieuwe hartedief van mijn mama. Er zouden geen kittens geboren worden tijdens het schrijven van mijn thesis maar dat onderwerp was ik al lang gepasseerd. Mijn missie was veel groter geworden.
Tijdens het schrijven van mijn thesis kwam ik in contact met heel wat asielmedewerkers. Zij vertelden me dat ze vaak vermoeden dat katten worden afgestaan in het asiel omwille van onderliggende gedragsproblemen zoals onzindelijkheid en agressie. Zeker konden ze nooit zijn omdat de meeste eigenaars dit niet rechtuit durven vertellen uit schrik voor de mensen hun reactie. Ze vertellen dan dat hun kind allergisch is of dat ze moeten verhuizen, de logische excuses.
Ik besloot om mijn thesis te wijden aan deze asielproblematiek, gedragsproblemen en communicatie. Een drieluik van info die als een kluwen met elkaar verbonden waren. EN het werd een missie want er waren op die moment geen gedragstherapeuten in Vlaanderen waar mensen terecht konden voor ongewenste gedragingen. Daarom kwamen zoveel katten in het asiel en in die tijden werden de meeste met gas omgebracht als ze er geen nieuwe thuis voor vonden. Ik herinner me dat de cijfers toen lagen op een 15.000-tal katten per jaar die ingeslapen werden. Ik was daar kapot van. Mijn missie werd letterlijk een missie op leven en dood.
Ik kwam tijdens het schrijven van mijn thesis in contact met Marcellina Stolting uit Amsterdam. Zij heeft mee veel geleerd en op weg geholpen. Ik leerde Els Peeters kennen die toen een doctoraatstudie uitvoerde onder begeleiding van de welbekende Prof. Dr. Mark Nelissen. We gingen allemaal samen naar het Feline Conference in Praag in 2007 en beleefden er de tijd van ons leven. We ontmoetten er Dr. Patrick Pageat, Peter Neville, Christine Halsberghe en Rachel Casey.
En Marcellina vertelde me ook dat er een goede opleiding was in Southampton en dat ik die moest gaan volgen. Ja, dat was het, dat moest ik gaan doen. Ik had gespaard en geen lief, dus ik besloot in het buitenland studeren om mijn missie voor gelukkige katten te versterken.
Ik gaf dat jaar mijn thesis over katten (dat onderwerpen over gedrag, gedragsproblemen en vroegcastratie inhield) af aan Michel Vandenbossche van Gaia en aan Erik Van Tilburg van het FOD Dierenwelzijn. Beiden kregen dezelfde boodschap: vroegcastratie is één van de onbekende oplossingen voor de hoge cijfers van kattendoding in Vlaamse asielen en moest verder bekeken worden als mogelijke oplossingen. Wereldwijd in de US, Australië en UK was dit al 20 jaar de gewone gang van zaken.
Ik wilde in september 2007 starten in Southampton, maar nu bleek dat ik in april 2007 mijn applicatie (mét diploma) moest inleveren aan de Universiteit van Southampton om in september 2007 te mogen starten met mijn nieuwe opleiding ‘Companion Animal Behaviour Counselling’. Oei, ik was pas afgestudeerd in juni dus ik had nog geen diploma in april.
Er zat dus niets anders op dan een jaar te gaan werken om te sparen en ondertussen mijn applicatie in orde te brengen. Acht maanden heb ik erover gedaan om dat dossier in orde te brengen. Mijn diploma moest vertaald worden, ik moest een IELTS-test gaan afleggen (een International English Language Test), ik had referenties nodig, ik moest eindeloos veel uitschrijven. Maar het was gelukt. In september 2008 mocht ik opstarten in de UK.
Intussen werden de eerste Heilige Birmaan kittens ten huize Bru geboren en wat een wereld ging er voor mij open. Ik socialiseerde de kittens zo goed mogelijk en ze werden allemaal vroeg gecastreerd, wat in 2008 echt een grote uitzondering was. Ik plaatste geen enkel kitten alleen, iets dat ik ook heel belangrijk vond en ook later in mijn opleidingen sterk naar voor zou brengen. Ik had gemiddeld 150 aanvragen per nestje en vroeg altijd om ook een vriendje in het asiel te adopteren als ze bij mij een kitten wilde adopteren. Ik deed er mijn eigen ding mee. Adoptanten kregen gedragsadvies mee en leerden hoe ze hun katje verder konden socialiseren tot de meest gelukkige katten. Ze krijgen mij erbij 🙂
Het was ook toen dat mijn beste vriendin me zei: “Je babbelt te veel over je katten, en andere vrienden zeggen het ook”. Ik herinner me deze moment alsof het gisteren was en heeft een zware deuk gegeven in mijn zelfvertrouwen. Het is die moment die bepaald heeft dat ik buiten mijn bedrijf en netwerk sinds die dag nooit meer over mijn katten (birmanen, missie, thesis, studie) heb gepraat en me zelf een beetje schaamde over mijn passie en wat ik belangrijk vond. Stom he, maar ik was jong en dan wordt je eigenwaarde nog zo hard bepaald door wat anderen van je vinden, zeker je beste vrienden.
Deze kittens zijn van in het begin mijn grote inspiratiebron geweest. Ik droomde van een wereld waar elke kat zo goed mogelijk gesocialiseerd is en een leven zou hebben zoals ze dat bij mij kregen: met respect voor hun eigen voorkeuren, wensen en verwachtingen vanuit het kat zijn met een minimale stress en een grote nieuwsgierigheid naar de omgeving. Met een omgeving die alles had dat ze nodig hadden zodat ze daadwerkelijk zichzelf kunnen zijn.
Maar ik had ook heel veel respect voor de asielsector en de mensen die dag in dag uit hun vrije tijd opofferden om katten te helpen. En ik wilde de mensen rond mij niet kwetsen met mijn keuzes.
Dus ik ben beginnen zwijgen. Over mijn eigen beleving, mijn eigen katten en kittens.
De start van Felinova
In 2010 ging ik van start met Felinova en begon ik consultaties te geven en in 2011 startte ik ook met het geven van opleidingen want zo kon ik nog meer mensen bereiken.
Dat jaar kwam ook het geweldige nieuws: men besloot vanuit het FOD Dierenwelzijn om fondsen vrij te maken voor verder onderzoek naar de gevolgen van vroegcastratie. Els Peeters en ik dienden ons dossier in om het onderzoek te mogen uitvoeren aan de Universiteit van Antwerpen maar uiteindelijk ging het project naar de Universiteit van Gent en mocht Nathalie Porters onder begeleiding van Prof. Dr. Christel Moons dit onderzoek uitvoeren. En wat een geluk, want ze hebben dat fantastisch gedaan. Ik mocht vier jaar lang in het adviescomité zetelen en het onderzoek op de voet volgen. Het onderzoek van Nathalie en Dr. Moons was het fundament voor de wetsvoorstellen en het nieuwe Kattenmeerjarenplan.
In 2013 startte ik met het jaarlijkse kattencongres Poes Café en dit bracht Felinova in een stroomversnelling. Ik besloot om de sprong te wagen en werd volledig zelfstandige in april 2014. Dit gaf me de vrijheid om mijn Master af te werken aan de Universiteit van Southampton. Ik had al een Postgraduaat maar wilde écht nog verder onderzoek doen. Ik schreef mijn thesis over ‘Individuele verschillen in sociaal gedrag bij katten’.
In 2015 startte ik met het Felinova Cat Coach diploma, een multidisciplinaire opleiding voor kattenprofessionals. Ik spaarde zoveel ik kon en liet een cursushuis aan een prachtig meer bouwen zodat mijn studenten een rustige omgeving hadden om te leren en te studeren. In 2018 ben ik met dit diploma moeten stoppen omdat de work load té groot werd en ik niet meer kwalitatief kon verderwerken.
Doorheen de jaren bleven mijn birmanen (en zeker de kleintjes) mijn grote inspiratie. Ze waren er bij elke traan en elke moeilijke moment en elke groeimoment die ik zowel persoonlijk als professioneel heb meegemaakt. Ze waren daadwerkelijk mijn grote liefde in dit leven.
Intussen was Felinova bekend geworden en werkte ik 7/7. Ik beantwoordde het meeste van mijn dagen alle mails en telefoons met vragen over kattengedrag. Ik ben hier ver over mijn grenzen gegaan. Ongeveer 90% van al deze mensen zouden immers nooit meer terug reageren. Ik ben toen beginnen zoeken naar wie ik was en wat ik écht wilde doen: ik wilde dingen creëren en schrijven en zo mensen helpen. Maar hoe? Het was nog altijd zo ongemakkelijk omdat letterlijk iedereen rond mij verwachtte dat ik hen gratis zou helpen (wat helaas tot vandaag nog altijd zo is, het blijft moeilijk). Mijn aanbod zat nog niet helemaal goed, want anders zou dat niet gebeuren. Dus ik bleef verderwerken. Ondertussen zag ik rond mij vrienden gezinnetjes opstarten, huizen kopen, daten en relaties aangaan. Hier had ik helaas geen tijd voor.
Gelukkig had ik mijn opleidingen om de rekeningen en lening van het cursushuis te betalen, maar het was hard en ik voelde mijn spirit langzaam leeglopen. Er passeerden ook mensen en bedrijven die niet eerlijk waren geweest en me zaken beloofd hadden die ze nooit waargemaakt hebben. Achja, dat is de levensles van elke ondernemer :).
De start van Happy Cats
In het voorjaar van 2017 werd ik gecontacteerd door een uitgeverij die vroeg of ik geen boek wilde schrijven. Ik antwoordde dat dit al 2 jaar op mijn to-do lijstje stond maar er nog niet van gekomen was. We gingen in gesprek en iedereen was laaiend enthousiast. Ik stond op het punt om te starten toen de hoofdzetel in Amsterdam besloot om hier toch niet mee verder te gaan. Ze wilden liever happy stories, zoals Bob the Streetcat, geen non-fictie.
Ja, pech dan want ik had het in mijn hoofd gestoken dat mijn boek gelauncht ging worden op Poes Café 2017 en de wereld mocht ontploffen, het ging gebeuren! Ik vloog erop en schreef alles uit wat ik vond dat katteneigenaars tijdens consultaties misten om het ongewenst gedrag te begrijpen, te hebben kunnen vermijden en het nu op te lossen. Ik dacht: “Als iedereen dit zou weten, dan zouden er geen gedragsproblemen meer zijn!”.
Ik contacteerde een drukkerij die de ‘I love Happy Cats – Handleiding voor een gelukkige kat’ zou laten drukken voor mij en het boek kwam uit einde november 2017. In september belde ik naar de hoofdzetel van Standaard Boekhandel en kreeg de legendarische Leon Beyé (+) aan de lijn. Ik vertelde hem over mijn boek in eigen beheer en ondanks de zware voorwaarden voor mij en het risico voor hen, besloot Leon om 400 boeken in te kopen. Ik zou deze pas 6 maanden later betaald krijgen (of teruggestuurd krijgen) maar dat kon me allemaal niets schelen: mijn boek zou in de boekenwinkel komen, waw!
Ik begon mijn netwerk te informeren over het boek, en een bevriende PR-dame stuurde een persbericht uit. Het boek werd opgepikt door de media en voor ik het besefte kwam ik in een roller coaster terecht van media interviews, aanvragen door boekenwinkels en een webshop die ontplofte. Gelukkig werkte mijn zus Jolien 1 à 2 dagen in de week mee met Felinova, of ik had het NIET gehaald.
Ik was ondertussen het boek nog aan het afwerken en vertrouwde het toe aan een bevriende copyrighter om alles na te lezen. Helaas is dit verkeerd afgelopen want door een verkeerd computerprogramma zijn er heel wat problemen geweest met de opmaak wat geresulteerd is in heel wat opmaak- en schrijffouten. Deze persoon was er zelfs in geslaagd om dt-fouten in mijn werk te steken en teksten aan te vullen waar zij het nodig vond (wat not done is). Ik vond dit verschrikkelijk en moest alles opnieuw doen. De vele nachten dat ik mijn schrijf- en correctiewerk probeerde inhalen heeft niet mogen baten. Het boek is gedrukt met veel te veel fouten, iets waar ik tot vandaag spijt van heb want ik heb hier heel veel commentaar en kritiek op gekregen. Maar ik kon niet meer, het boek was wat het was… En ik heb alle kritiek op mij genomen want het was mijn verantwoordelijkheid en niemand anders.
Intussen had ik meer dan 1000 boeken in bestelling van Standaard Boekhandel, en de mijn eerste lading was nog niet binnen! Ik moest hun levering uitstellen met de levering van de tweede druk die ik intussen had moeten bestellen. Ik belde naar Leon en zei hem met bevende stem dat ik dat wel allemaal niet kon voorschieten, want boeken drukken kostte echt veel geld en intussen stond de teller al veel hoger dan de oorspronkelijke 400 en ze zouden pas na 6 maanden alles betalen. Het was stil aan de andere kant van de lijn. Leon had geen idee. Hij bestelde er ineens 2000 en beloofde onmiddellijk te betalen. Twee dagen later zat ik bij Van Gils en gasten en is alles ontploft. Er zijn 5 druks met in totaal 11.000 boeken geleverd voor Kerstmis en die waren allemaal uitverkocht.
Mijn leven stond op zijn kop en ik wist niet wat er gebeurde. ZOVEEL KATTEN dat we hiermee bereiken, WAW!!
De valkuil van succes
Maar dit had ook een keerzijde. 2018 en 2019 werden helse jaren waarbij ik slaaf werd van mijn eigen project en mijn droom om online opleidingen te creëren zodat ik fysiek minder zou moeten presteren. Ik had geen seconde meer vrij, een to-do lijst van meerdere A4-pagina’s vol en een lijst met excuses die ik niet meer kon tellen om uit te leggen waarom ik niet kon voldoen aan mensen hun wensen, vragen en verwachtingen.
Dus ik ben beginnen schrijven, schrijven schrijven zodat ik er sneller vanaf kon zijn. Ik dacht: “Als het volgende boek af is, dan hebben ze alle info dat ze nodig hebben en kan ik terug ademen”.
Ik herinner me nog vele momenten dat mijn lief Peter (die ik intussen had leren kennen) me letterlijk uit de auto moest heffen omdat mijn rug zo vast zat dat ik amper nog kon bewegen. Ik heb meerdere roadshow lezingen gedaan met een volledig vastgelopen rug, huilend van de pijn.
Als ik er nu op terugdenk, vraag ik me af hoe ik het zo ver heb kunnen laten komen. De valkuil van ‘a girl on a mission’.
Het is dan dat ik beslist heb om van Felinova een online bedrijf te maken met schaalbare producten. Want ik wilde een boek schrijven zodat minder mensen me persoonlijk nodig zouden hebben, maar met het succes van het boek was het omgekeerde waar.
Ik heb een persoonlijk zeer uitdagende periode gehad om mezelf en mijn bedrijf in stand te houden, alle klanten happy te houden en iedereen te bezorgen wat ze nodig hadden. En ik geef toe, dat is niet altijd gelukt.
Gelukkig had ik elke dag mijn familie, mijn lief Peter én mijn eigen katjes naast mijn zijde, zij zijn mijn bron van inspiratie en kracht geweest.
Bijgevolg heb ik tot mijn grote spijt van 2017 tot 2021 geen kittens gehad, omdat ik letterlijk geen tijd had.
2020 werd beter. Ik kon met mijn online programma’s starten en dit gaf me eindelijk een beetje ademruimte. Het was een grote financiële uitdaging want door een paar verkeerde beslissingen in 2018 heb ik een grote schuld opgebouwd bij de bank dat tot vandaag een grote zorg is. Maar het gaat lukken. Ik hoop in 2021-2022 alles afbetaald te hebben.
In 2021 had ik terug wat energie en ben ik met mijn wekelijkse webinars opgestart dat me terug de kans gaf om connectie te maken met mijn netwerk en te voelen wat er leeft en wat er nog nodig is. En het doet nog vaak pijn, dat mensen de boeken te duur vinden of verwachten dat ze gratis advies krijgen. Maar ik kan het begrijpen en ik trek het me minder aan dan vroeger. Ondertussen blijf ik gewoon verder doen en elke week met veel liefde prachtige boekendozen klaarmaken met gouden stickers, een muisje voor de kat en veel dankbaarheid. Want elk boek betekent een kat gelukkiger.
En nu?
Iets dat wel gespeeld heeft van in het begin tot nu is dat ik nooit publiekelijk vertel over mijn birmanen, mijn kittens en mijn hobbyfokkerij. Ik heb in 2007 geleerd dat er een grote kloof is tussen de asielsector en de fokkerswereld, met heel wat frustratie en weerstand. De asielsector is gekwetst dat er iets bestaat zoals fokkers. Maakt niet uit of je nu een grote schuur vol pups en kittens uit Oost-Europa hebt of één nestje per jaar in je huiskamer grootbrengt, fokkers zijn monsters die katten kweken voor het geld. Wat een vreselijke aanname en eigenlijk heel pijnlijk als ik er verder over nadenk. Dus ik praat daar niet over, uit respect en ook uit schrik om onaardige meningen.
Totdat ik vorige week een webinar gaf over kittens en ik voor de eerste keer in mijn carrière rechtuit (met een smile op mijn gezicht) praatte over mijn eigen kittens en wat ik daar allemaal van geleerd heb. Ik dacht even niet na over mogelijke reacties of dat er mensen in mijn publiek waren die dit niet wisten. Ik was even volledig mezelf in mijn enthousiasme en oprechtheid.
En die avond heb ik zeer kwetsende reacties gekregen van volgers.
En daarom vertel ik dit verhaal. Want als je niet akkoord bent met dat éne nestje dat ik per jaar heb, met een officieel HK-nummer, mijn bron van inspiratie doorheen mijn 15 jarige carrière in katten gelukkig maken, dan kan je me best ontvolgen. En ook misschien eens kijken waar die weerstand exact vandaan komt.
Want zonder Madeleine, Seia, mijn prachtige kittens en de troost en moed en inspiratie die ze me al die jaren gegeven hebben, was er vandaag geen Felinova en geen Happy Cats. Dan was er geen Happy Cats Bootcamp, geen Happy Cats Boeken en wie weet hoe de wetgeving er zou uitzien. Dan waren er geen tientallen professionals die geïnspireerd werden door Happy Cats hun klanten en volgers gaan helpen hun kat gelukkig te maken.
Stel je voor dat ik toen geluisterd had? Dat ik teveel over katten babbelde… En dat het schandalig is dat ik kittens laat geboren worden. Stel je voor dat ik geluisterd had…
Ik heb meer dan 15 jaar gezwegen over mijn grootste passie en mijn liefde voor mijn eigen katten en ik heb besloten dat het genoeg is. Ik ga vanaf nu rechtuit en eerlijk praten over datgene dat mijn hartje sneller doet slaan, want mijn kleine lieve schattige ‘bombproof’ heilige birmaankittens zijn de GROOTSTE reden dat ik vandaag sta waar ik sta.
Dus laat dit je inspireren: stel je even voor waar JIJ in dit éénmalige unieke leven zou kunnen terechtkomen als je NIET zou luisteren naar mensen rond je die zeggen dat je iets niet mag of kan of ergens niet mee akkoord zijn.
Doe zoals ik heb gedaan: luister niet.
Liefs, Anneleen
